AllRunnersAreBeautiful, czyli wiosenne bieganie w stolicy Czech [relacja z Prague Half Marathon 2023]

Tłumy na starcie i na mecie, trudna trasa po pięknej Pradze, silny wiatr na długim finiszu i myśl, że skoro zgodnie z hasłem przewodnim RunCzech wszyscy biegacze są piękni, to wypada skończyć z uśmiechem na ustach i w spokoju iść na dobre piwo.

No bez żartów…! Praga wzywa

1 kwietnia, prima aprilis – taką datę wybrałam na swój pierwszy zagraniczny bieg. Prague Half Marathon, bo o nim mowa, wybrałam idąc za głosem serca i na spontaniczne wezwanie biegowego kolegi. Pragę bardzo lubię, bo to piękne miasto i mam do niej sentyment, bo właśnie tam pojechaliśmy w podróż poślubną prawie 13 lat temu. Tym razem do stolicy Czech wróciłam jako zabiegana dosłownie i w przenośni matka trójki kochanych urwisów, która postanowiła zafundować sobie zwiedzanie najpierw biegiem, a potem w ramach tak przeze mnie lubianej turystyki biegowej.

They love me here, czyli trudna miłość do biegania po Pradze

Nie sprawdziłam wcześniej profilu trasy, bo bym się pewnie inaczej nastawiła niż na żwawe bieganie. Na PB szans nie było, bo ostatnie tygodnie życiowo i zdrowotnie nie należały do najłatwiejszych, ale postanowiłam, że nie odpuszczę z pilnowaniem tempa. Oczywiście, nic wbrew sobie, ale trochę charakteru trzeba pokazać – jak z moim postanowieniem, by nie jeść słodyczy i łakoci do Wielkanocy. Dlatego podeszłam do tego metodycznie: patrzę pod nogi, bo nawierzchnia obfituje w kocie łby i kostkę brukową, tory tramwajowe i wysokie krawężniki na licznych zakrętach. Pilnuję nawodnienia, biorę żele. Oddycham, staram się prostować sylwetkę na tyle, na ile to możliwe. A lekko nie jest, zwłaszcza na ostatnich 6 kilometrach trasy, gdy nie miałam już siły wydłużyć kroku i przeć do przodu, bo w twarz wiał nam silny wiatr z prędkością dochodzącą do nawet 40 km/h – finisz połówki na warszawskiej Wisłostradzie to przy tym pikuś!

Oczywiście, warunki wszyscy mieli takie same, więc jest całkiem sporo osób, które wybiegały piękne wyniki lecąc jak strzała i wśród nich był mój biegowy kolega Kamil, prowodyr naszej wyprawy. Celowaliśmy w podobny czas, przy czym dokładnie pierwszą połowę to ja prowadziłam przyzwoitym tempem i nawet w pewnym komforcie, zaś na przełomie 10. i 11. km Kamil minął mnie przy jednym z punktów nawadniania i… tyle go widziałam. Gdy wyprzedzali mnie kolejni biegacze – niezbyt dużo, ale jednak – wracałam do haseł motywujących, o które poprosiłam swoich znajomych i sympatyków, ale i tak głównie dwie myśli przeplatały się w mojej głowie: przeczytane na kartonie kibiców: “remember, you paid for this” i osiołkowo-shrekowe: “daleko jeszcze?” Próbowałam też sobie coś nucić w duszy, zgodnie z powiedzeniem słynnego czeskiego barda, Jaromira Nohavicy, że “pieśń to terapia, potrzebna, bo życie bywa trudne”.

All Runners Are Beautiful, ale Warszawa da się lubić bardziej

… mawiają w Czechach, a ja dodam od siebie, że wszyscy są najpiękniejsi są na mecie, gdy wiedzą, że ten trudny bieg po pięknym mieście już za nimi. Piękna jest też sama meta, wyłożona czerwonym dywanem, z telebimem, oprawą muzyczną, licznie zgromadzonymi kibicami. Trochę gorzej w mojej ocenie wypada expo, które poza stoiskiem firmy Adidas, jednego z najważniejszych sponsorów czeskiej imprezy, nie miało biegaczom zbyt wiele do zaproponowania. Oczywiście, były prelekcje i prezentacja trasy, było kilka stoisk innych organizacji biegowych na czele z SuperHalfs i… to by było na tyle.

Zobacz też naszą relację z Maratonu w Walencji >>>

Kiedy sobie porównam to do expo Maratonu i Półmaratonu Warszawskiego, połówki w Krakowie czy miasteczka biegowego podczas np. Dolnośląskiego Festiwalu Biegów Górskich to nie tylko powiem, że nie mamy się czego wstydzić, ale wręcz wyartykułuję to wyraźnie: Polacy robią to lepiej…! I to nie tylko w kwestii expo i odbioru pakietu, ale także komunikacji do zawodników i osób towarzyszących, pomysłów promocyjnych wokół imprezy, oprawy kibicowskiej na trasie czy organizacji mety. Tak, powiem to z dumą: ekipo Fundacji Maraton Warszawski, mogą się od Was uczyć!

Být stále mlád

Podsumowując: start w Pradze to piękna przygoda. Stolica Czech sportowo wyceniła mnie na 1:34:45 netto i z tego wyniku jestem zadowolona, zwłaszcza że dało mi to miejsce w pierwszej setce kobiet na 3639 finisherek (dokładnie 96. pozycja) i 3. miejsce wśród Polek.

Czy poleciłabym ten bieg? Pod względem turystyki biegowej, sportu połączonego ze zwiedzaniem i miłym spędzeniem czasu – na pewno. Głodnych wrażeń i życiówek wysłałabym do… Warszawy, gdzie znajdą to samo co w Pradze plus świetną atmosferę, dobrą trasę i organizację na najwyższym poziomie. A ja mam głęboką nadzieję, że zdrowie i życiowe okoliczności pozwolą mi na to, by myśleć o kolejnych biegowych wojażach po Europie, co z przyjemnością będę relacjonować.

Półmaraton w Paryżu – czy warto pobiec? Praktyczne porady >>>

Na koniec zostawiam Was z fragmentem piosenki Karela Gotta, który podrzucił mi w ramach motywacji do biegu kolega:

Czas nadal biegnie swoim maratonem

[Čas dál si běží svůj maratón]

Czasami czuję się starsza od niego

[Někdy se cítím starší než-li on]

Ile lat ciągle pytam

[Kolik už let se jenom věčně ptám]

A tak mało jeszcze wiem

[A stále vím tak málo]

A innym razem czuję się odmłodzona

[A jindy se cítím jako omládlý]

Jak ten chłopiec przed szkolną balustradą

[Jako ten kluk před školním zábradlím]

O czym marzył wtedy o pierwszym pocałunku

[Co tehdy snil o prvním líbání]

I o mojej pierwszej parze dżinsów

[A o svých prvních džínách]

Chłopak chciał wyżej i miał wielki cel

[Ten kluk toužil výš a měl velký cíl]

Śpiewał i żył pełnią i ze wszystkich sił

[Zpíval i žil plně a ze všech sil]

Mam nadzieję, że wciąż mam w sobie cząstkę niego

[Snad mi z něj kousek ještě ve mně zbyl]

Dobry czas do mnie wróci

[Ten hezký čas se mi vrátí]