Dlaczego tak mizernie u nas z wielkimi gwiazdami w bieganiu? Dlaczego niemal każdy zna Mo Faraha i Usaina Bolta czy Nicka Symmondsa a nasi, może poza Henrykiem Szostem i Iwoną Lewandowską, pozostają w cieniu? Dlaczego kojarzymy ich co najwyżej z nazwiskiem, nawet jeśli mają na swoim koncie jakieś sportowe osiągnięcia?

Bieg Rzeźnika w 10 godzin, Bob Graham Round, zwycięstwo w BUT i życiówki na wszystkich dystansach od piątki po maraton. 2013 był dla mnie rokiem szczególnym. Pozostawił głód, dał nadzieję na to, że może to dopiero początek? Podłoże, od którego można się odbić z dużą siłą. Co mógł przynieść 2014?

Czwarta trzydzieści, piąta… Staram się nie otwierać oczu, doleżeć do szóstej. Potem zrobić sobie kawę i z kubkiem w ręku posiedzieć na tarasie patrząc jak dzień nabiera kolorów. A potem mogę zacząć robotę, bo w Polsce akurat środek dnia i wszyscy siedzą przed komputerami.

Znowu patrzę na ogromny uśmiech, który towarzyszył mi przez cały ostatni tydzień. Znowu wydaje mi się niegroźny, nawet przyjazny, choć przed ledwie chwilą szczerzył się wściekle, bestialsko, na zmianę ociekając śliną i dmuchając śmierdzącym powietrzem. To profil górskiej przeprawy, nie biegu, przeprawy właśnie, epickiej- z Chamonix do Chamonix, poprzez najwyższe szczyty francuskich, szwajcarskich i włoskich Alp. To nie relacja z pamięci, choć wydarzenia te zostaną ze mną na zawsze, to zapis z serca.

Pokonałeś Rzeźnika, Chudego Wawrzyńca, setkę w Krynicy? Wrzuciłeś zdjęcie na Facebooka, posypały się lajki i komentarze niebiegających znajomych, że jesteś kosmitą? Nie ciesz się tak. To darmowa chwała i łatwy splendor. Ultramaratony są dla cieniasów.

UTMB to dla mnie nadal odległe marzenie. Tak, użyłam tego słowa celowo, bo chociaż to już za kilka dni – moja głowa nadal nie może się przestawić na to, że to ja startuję na tym piekielnym dystansie. W 2011 roku byłam na CCC i po tym jak już się wyspałam w miękkim łóżku, pojechałam kibicować ludziom z trasy UTMB, głównie mężowi. Wyglądali jak zombie. Noc żywych trupów! Powiedziałam sobie wtedy, że 100 km to bardzo dobry dystans i dłuższe rzeczy chyba nie są dla mnie. Trzy lata minęły, a ja zaraz stanę na starcie 168!

– Dwie godziny?! Pięć kilometrów w dwie godziny?! – nie mogłam uwierzyć własnym oczom, gdy już znaleźliśmy się na wypłaszczeniu powyżej karkołomnego podejścia z Busteni do chatki położonej poniżej szczytu Caraiman, które ma trochę ponad 1000 metrów. A to tylko jedno z siedmiu podejść, dwa z nich mają 1500 metrów i 1700 metrów. Trasa liczy 90 km, ale to zdecydowanie nie będzie „szybkie 90 km”.

Długi weekend czerwcowy… Każdy zaplanował jakiś bieg, niektórzy nawet biegi. Mój plan był prosty – przebiec Rzeźniczka. Jednocześnie trudny, bo nigdy jeszcze nie biegałam w górach na zawodach. Pół roku temu jednak zapisałam się, przez ostatni miesiąc trenowałam „pod góry”, więc nawet nie myślałam by zrezygnować. I chwała Bogu, bo było cudownie!

Kolejny raz postartowałem sobie na Mistrzostwach Polski. To były chyba najsłabiej obsadzone MP w historii. Była duża szansa na medal ale forma uciekła i skończyło się piątym miejscem – 30:35.

W jaki sposób i jak często się rozciągać? O których mięśniach najczęściej zapominamy? Jak wydłużać mięśnie? Kiedy się rolować, a kiedy masować? O spinaniu się mięśni rozmawiamy z Agnieszką Kruszewską-Senk z obozybiegowe.pl.