Popularny mit maratoński głosi, że każdy, kto ukończy królewski dystans, już jest zwycięzcą. Od ubiegłego tygodnia nie mogę niestety z nim dłużej żyć.

2012, jak na rok z poważnymi aspiracjami do końca świata przystało, zapisał się na kartach historii znacząco. Szeroko komentowane sukcesy, porażki, huragan Sandy zamiast maratonu w Nowym Jorku. Ale jest coś jeszcze. Oszustwa.

Złote medale w konkurencjach sprinterskich rozstrzygają się zwykle na „kratkach”. Usain Bolt przyzwyczaił nas co prawda do zwycięstw łatwych i zdecydowanych, ale przecież nie raz przeżywaliśmy emocje jeszcze po zakończeniu biegu sprinterskiego – czekając na oficjalne rozstrzygnięcie z ust sędziów.

Pięć kilometrów ze średnią prędkością 50 km/h. Tyle może bez problemu przebiec wytrenowany pies zaprzęgowy. Wszystko zależy od rzeźby terenu i typu podłoża, jednak ten wynik robi wrażenie. Biegaczom oczy robią się okrągłe ze zdziwienia, dla nas to rezultat nieosiągalny.

Czy jesteśmy świadkami biegowej rewolucji? Jeszcze trzydzieści lat temu na ścieżkach biegowych królowały tenisówki i bawełniane koszulki, wskazówkowy stoper wyznaczał rytm zapisywany w papierowym zeszycie. A może to ewolucja? Cofniemy się w czasie żeby prześledzić zmiany w bieganiu w ostatnich dekadach. Na początek trochę historii.

Co się dzieje, gdy zmyślni młodzianie chcą zaimponować dziewczynom i do Malucha montują silnik od Mercedesa zakupiony na szrocie? Dziewczyna musi wprawdzie trzymać drzwi, żeby nie uleciały od pędu, ale efekt jest piorunujący. Wyobraź sobie, że tuningujesz tak swoje ciało.

Klitka ma wymiary trzy na cztery metry. A może dwa i pół na trzy i pół? Wersalka, szafka na książki, półka z pucharami, na kaloryferze butelka czerwonego wina, na ścianie dyplom. Na nim japońskie znaczki, informacja o miejscu i wyniku. Patrzę i nie wierzę własnym oczom. Na wersalce siedzi dziewczyna, która obecnie nie ma sobie równych w kobiecym maratonie w Polsce i która pewnie wkrótce pobije rekord Polski na tym dystansie. Patrzę i nic mi się nie zgadza. To jest najlepsza polska biegaczka?

Z oglądaniem Kenijczyków na zawodach jest problem. Ponieważ mają inny kolor skóry, dla Europejczyków wydają się do siebie bardzo podobni. W dodatku gdy oglądamy biegaczy, z których każdy jest bardzo szczupły, a wszyscy podobnie ubrani – problem się jeszcze pogłębia. I te nazwiska…

Bracia Keith i Kevin Hanson są doskonale znani w amerykańskim świecie biegowym, a i w Polsce charakterystyczne czerwono-żółto-czarne koszulki grupy Brooks-Hansons są rozpoznawane. Jak działa grupa i jakie są zasady jej funkcjonowania, opisywaliśmy niedawno w BIEGANIU w artykule „Komuno, wróć”. Dziś skupimy się wyłącznie na treningowym aspekcie wydawnictwa.

Oglądam na National Geografic program poświęcony najniebezpieczniejszym zawodom świata. Tak sobie myślę, że powinien tam się znaleźć również program o byciu trenerem zawodników w konkurencjach wytrzymałościowych . A w szczególności o byciu trenerem w polskiej rzeczywistości. Tu o wypadek nietrudno.