Piotr Hercog po UTMB: My biegający jesteśmy uzależnieni

fot. Piotr Dymus, na zdjęciu Piotr Hercog podczas BUGT 2015

W tegorocznej edycji Ultra trail du Mont Blanc najszybszym biegaczem z Polski był Piotr Hercog. Ultras z Salomon Suunto Team z czasem 24:10:54 zajął 11. miejsce w klasyfikacji generalnej. Swoim wynikiem ustanowił nowy polski rekord trasy. W rozmowie opowiedział nam, jak to jest być najszybszym Polakiem na UTMB

Trasę UTMB znasz całkiem dobrze. Można powiedzieć, że ten bieg Ci leży, bo co start, to bardzo dobry wynik.

Piotr Hercog: Z tą znajomością to nie do końca prawda. Dopiero w tym roku, podczas startu zobaczyłem trasę w całości. Biegłem na UTMB 3 lata temu – jednak ze względu na złe warunki atmosferyczne organizatorzy zmienili przebieg trasy i tak naprawdę, to zobaczyłem tylko pierwsze 40 kilometrów „standardowej” trasy. Nie miałem też okazji pojechać do Chamonix wcześniej, żeby więcej potrenować i więcej przyjrzeć się trasie. Dosyć dużo można jednak wyczytać z profilu przedstawionego przez organizatora, czasów najlepszych na poszczególnych odcinkach, zdjęć i filmików z poprzednich edycji. Dzięki takim studiom, choć trochę mogłem przewidzieć, co mnie czeka na trasie i na jaki czas powinienem się nastawiać.
A jeśli chodzi o kwestię czy mi leży ten bieg – to zapewne tak. Dobrze się czuję na zawodach trudnych technicznie, a czym dłuższe tym lepiej.

Jak to jest być najszybszym Polakiem na UTMB w historii?

Hm… Przyjemnie [śmiech].

Myślisz, że ten czas można poprawić?

Oczywiście. W tym roku tak naprawdę miałem miesiąc na przygotowanie się pod UTMB. Lipiec ze względu na organizację zawodów (Dolnośląski Festiwal Biegów Górskich i Supermaraton Gór Stołowych) praktycznie mi wypadł z dobrego trenowania. Uważam, że żeby optymalnie się przygotować pod te zawody, potrzeba by było dwóch wyjazdów na obozy górskie (3 tygodnie w lipcu i 2 tygodnie w sierpniu). Wtedy bym chyba czuł że było optymalnie.
Druga kwestia to sama pogoda podczas startu – w tym roku było niespotykanie upalnie. A to nie sprzyja dobrym czasom.

UTMB, czyli ciepło, cieplej, upał [PRZECZYTAJ RELACJĘ Z UTMB]

Co sprawiało Ci najwięcej problemów na trasie? Miałeś kryzys?

Trasa jest średniej trudności. Pamiętam, że trochę byłem zdziwiony odcinkiem między 50. a 60. kilometrem, który został poprowadzony po bezdrożach. Śliskie trawy i gołoborza na zbiegu powodowały, że nie można było się rozpędzić ze względu na możliwość złapania kontuzji. Także po 120. kilometrze, 4 ostre hopki, jak je nazwałem, studiując profil trasy. Nie wyglądały strasznie – jednak zmęczenie w nogach i duże kąty podejścia i zbiegu powodowały że już zaczynało się odczuwać trudy zawodów. Do tego dochodziła temperatura sięgająca 35 stopni Celsjusza i brak wiatru. Kryzys był blisko, jednak wiedziałem, że meta jest już coraz bliżej i trzeba to przecierpieć.

Jak przygotowywałeś się do tego biegu?

Ultra Trail du Mont Blanc był moim najważniejszym startem, więc starałem się ułożyć sezon pod niego. Oczywiście same przygotowania do sezonu rozpocząłem w listopadzie. Pierwsze 3 miesiące to budowanie wytrzymałości. Później 2 kolejne to stopniowe przyśpieszanie. W tym okresie wystartowałem na koniec mojego 2 tygodniowego obozu w zawodach na 125 kilometrów, w Transgrancanarii na Wyspach Kanaryjskich.

Choć wiedziałem, że nie będę optymalnie przygotowany do ścigania, to uważam, że jest to niezbędny element przygotowania pod tak długie biegi. Bez dobrej znajomości własnego organizmu, trudno jest ocenić jego reakcję po 10, 15 czy 20 godzinach biegu. Z tego powodu, w następnych miesiącach miałem zaplanowane starty na trasach powyżej 100 kilometrów, w trudnym terenie i w towarzystwie najlepszych zawodników na świecie. Wtedy widzi się swoje miejsce w szeregu i łatwiej planować swoje wyniki.

Takie starty miałem do czerwca. Lipiec, tak jak mówiłem wcześniej, poświęciłem na organizację zawodów. Potrzebowałem też trochę odpoczynku. Dopiero ostatni miesiąc to BPS, choć nietypowy, bo skrócony do 4 tygodni i z „treningowymi” startami w Maratonie Karkonoskim (47 km) i w Biegu ultra Granią Tatr (72 km). Niby trudne biegi, ale pobiegłem je na zmęczeniu treningowym, co powodowało, że może nie osiągnąłem swoich optymalnych wyników, ale także nie „zajechałem” się. To dało mi możliwość szybkiego powrotu do mocnych treningów.

Czego najbardziej się obawiałeś przed biegiem?

Chyba kontuzji. Od kilku miesięcy mam problem z objawami przepukliny brzusznej. Obawiałem się też, że w trakcie biegu przeszarżuję na początku i nie będzie już siły na efektywne ściganie w drugiej części trasy. A wtedy najwięcej można stracić lub zyskać.

Lata lecą, a Ty wciąż jesteś w czołówce i masz świetne wyniki. Skąd masz w sobie tyle siły?

Z każdym rokiem coraz trudniej jest się przygotować. Za kilka miesięcy stuknie mi 40-stka. Poziom sportowy zawodników z roku na rok rośnie, więc coraz trudniej o dobre wyniki. Czasami mam już dość, choć powiedziałem sobie, że dopóki będę się rozwijał i poprawiał swój poziom, to będę kontynuował karierę. Wiem, że jak odpuszczę choćby na rok, to będzie mi trudno powrócić do tego poziomu.

Poza tym chyba my – wszyscy biegający – jesteśmy uzależnieni. Na zawodach tuż po przekroczeniu mety mówimy sobie, że to już ostatni raz, nigdy więcej, zastanawiamy się, po co nam ten graniczny wysiłek. A kilka dni po starcie już szukamy w internecie innych – jeszcze trudniejszych wyzwań.

Czy na polskiej scenie ultra widzisz talenty, które mogą w przyszłości wejść na taki poziom, jaki Ty prezentujesz?

Oczywiście. Wciąż w tej materii jest dużo do osiągnięcia. W Polsce są już setki osób, które poważnie podchodzą do startów w ultramaratonach górskich. Na pewno w najbliższych latach pojawią się świetni zawodnicy. Choć, by móc się skutecznie ścigać na takich dystansach, potrzebna jest cierpliwość i stopniowe dochodzenie do takich biegów.

W chwili obecnej można wymienić Marcina Świerca. Moim zdaniem jeszcze rok, dwa pobiega na dystansach do 100 kilometrów, w kolejnym roku zaliczy kilka startów międzynarodowych na dystansach 100-150 kilometrów i będzie mógł z tak pokaźnym doświadczeniem zaatakować podium na UTMB. Także Bartek Gorczyca ma duży talent do długich biegów, choć powinien być prowadzony z głową. Przez najbliższe 2-3 lata powinien systematycznie zwiększać obciążenia, zdobywać doświadczenie, a sprawi niespodziankę na arenie międzynarodowej. Jest jeszcze Kamil Leśniak. Podobnie jak pozostali, musi być cierpliwy.

W Poznaniu pobiegniesz maraton po asfalcie. Całe środowisko patrzy z ciekawością na tę próbę. Jakie masz założenie czasowe?

Ehhh… Rzuciłem się na głęboką wodę [śmiech]. Mogłoby się wydawać, że skoro biegam po górach ponad 100 kilometrów, to płaski maraton to pestka. Sam tak nie uważam. Zdarzyło mi się przebiec kilka półmaratonów po asfalcie na dużej prędkości bez przygotowania szybkościowego i pod koniec dystansu strasznie się męczyłem. To co będzie ze mną na dwukrotnie dłuższym dystansie? Na samą myśl bolą mnie nogi [śmiech]. Nie mam nawet czasu choć trochę się przygotować pod specyfikę asfaltu. W Krynicy wystartowałem na dystansie 64 kilometrów. Teraz czeka mnie start w Pucharze SkyRunning, w Kraju Basków – 36 kilometrów. Na koniec Poznań Maraton.

To taki test. Chcę sprawdzić, jak przyzwoity czas może w płaskim maratonie wykręcić ultras górski bez specjalnego przygotowania. Myślę że jak pobiegnę na trochę poniżej 3 godzin, to będę zadowolony. Z drugiej strony poważne ściganie w tym sezonie zakończyłem startem w UTMB i te starty traktuję jak zabawę. Nie napinam się naw wynik.