Nie sądziłam, że w tym roku rozpocznę sezon biegowy tak wcześnie. Choć… nie do końca jest to chyba prawda, bo przecież już w październiku zapisałam się na Zimowy Maraton Bieszczadzki. Dopiero jednak w grudniu uświadomiłam […]

Nie zliczę tekstów, które pojawiły się na łamach Biegania, dotyczących współpracy amatora z trenerem. Sama dziesiątki razy zachęcałam znajomych i nieznajomych do podjęcia tego kroku. W końcu, przyparta do muru zbyt obszerną wiedzą i niewiedzą sama zapukałam po pomoc do jednych drzwi.

Ultra Maraton Bieszczadzki. Pierwszy odbył się w październiku 2013 roku. Pojechałam wtedy z rodziną w Bieszczady na wycieczkę. Te góry kocham od dawna – studiowałam w Rzeszowie, więc miałam blisko – a najbardziej podobały mi się jesienią.

Wstaję rano, za oknem szaruga, a temperatura raczej nie sprzyja wychodzeniu. Do tego mały w nocy urządził sobie pogaduchy trwające niemal 2 godziny, więc jestem lekko mówiąc „niedospana”. Teraz aniołek uśmiecha się swoją bezzębną jeszcze buźką wymachując nóżkami na zbliżającą się porę spacerową. A ja w głowie opracowuję plan jak podczas spaceru zrobić trening biegowy.

Wkrótce przyjdzie nam po raz ostatni spojrzeć na Flairons, pokryte teraz białą warstwą lukru. Do Boulder zawitała zima, prawdziwa, sroga. Miasto tonie w śniegu, zimne powietrze gryzie nosy, biegacze i spacerowicze pochowali się w domach. Podczas 6 tygodni spędzonych u podnóża Gór Skalistych mieliśmy okazję rozmawiać z Joe Grantem, Tonym Krupicką, Scottem i Jenny Jurek. Były to rozmowy o łączeniu pasji z codziennością. Wyjedziemy z bagażem przygód i mądrych słów, które usłyszeliśmy w mekce biegaczy.

– Słuchaj, może byśmy wystartowali na koniec wyjazdu w jakimś biegu? Znalazłam coś fajnego w Denver, jest dyszka i piątka po parku. Na mecie będzie ciasto dyniowe! – rzuciłam luźną propozycję pewnego słonecznego, październikowego poranka. Bieg miał być wisienką na torcie w naszej amerykańskiej przygodzie.

Rozbijanie skorupki jajka o skałę, za którą siedzi się chroniąc przez mroźnym, listopadowym wiatrem to prawdziwa abstrakcja. Obieranie go w rękawiczkach, trochę zgrabiałymi rękami to również sytuacja niecodzienna. Ale cóż to za radość doświadczyć takiej uczty na grubo ponad 3500 metrów n.p.m., patrząc jak na szczyty dookoła pada śnieg, a jezioro w dolinie błyszczy od słońca. – Dobra, chowaj skorupki Krzysiu, trzeba lecieć. Kto ostatni nad jeziorem ten zmywa po obiedzie!

„Wojsko Polskie przeznacza część pieniędzy będących własnością całego Narodu na to, żeby w swoich szeregach mieć sportowców, którzy mogą dzięki temu trenować i osiągać wysokie wyniki sportowe. To bardzo chwalebne, serio. W dobie zapaści wielu dyscyplin sportowych i braku innych pomysłów na ich finansowanie takie wsparcie jest bezcenne. Tyle, że ktoś chyba posunął się o krok za daleko. Nie, nie chyba. Na pewno.”

Ten tekst powstawał przez kilka dni. I dobrze. Gdybym umieścił go na stronie w czwartek – byłby niepełny. W międzyczasie okazało się bowiem, że na szczęście ludzi rozsądnych jest jednak więcej niż mi się na pierwszy rzut oko wydawało. Ale żeby ci rozsądni dostali do ręki argumenty w dyskusji, publikuję niniejsze słowa.

Spacerowaliśmy głównym deptakiem Boulder, Pearl Street. Minęliśmy automat z batonami stojący przy ulicy. Z pozoru właściwie się nie różnił od naszych, widywanych w różnych miejscach użyteczności publicznej. Tyle tylko, że zamiast snickersów były w nim żele energetyczne i batony Clif Bar.