Przeprowadziliśmy ankietę z udziałem ośmiu polskich trenerów (Jan Fus, Grzegorz Gajdus, Edward Motyl, Grzegorz Stefanko, Piotr Mańkowski, Stanisław Bąk, Zbigniew Król, Zbigniew Nadolski). Zapytaliśmy o to, jakie elementy treningu mają największy wpływ na właściwe zbudowanie pożądanej szybkości startowej. Ciekawi wyników?

Gdyby ze wszystkich mądrych książek i artykułów wyrzucić ćwiczenia ogólnorozwojowe i zostawić jedno jedyne, które warto zapamiętać i wykonywać regularnie – byłoby to Burpee. Uniwersalne, dające w kość, dla biegacza – doskonałe. Jedno z flagowych i najpopularniejszych w CrossFicie.

Jeżeli trafiła ci się astma, zastanów się – może to twoja życiowa szansa na sportową karierę? Tyle mogą powiedzieć podstępnie użyte statystyki. Wszak listę świszcząco-sapiących biegaczy otwiera sam Haile Gebrselassie – do niedawna najszybszy maratończyk naszej planety.

Co mają wspólnego biegacze z koreańskimi bohaterami, których mundury pstrzą się od medali niczym ogon syrenki od rybich łusek? Z tego zdjęcia nabijaliśmy się ze znajomymi. Śmiech, śmiech, śmiech i… trochę straszno, gdy zwróciłem uwagę na poważne miny tych złotych rycerzy. A potem niewygodna refleksja gdy popatrzyłem na moją półkę w przedpokoju, na której spoczywają podobne blachy. I jest ich więcej niż 3 kilogramy. A ja ani nie jestem generałem, ani żaden z tych medali nie świadczy o zwycięstwie.

Kołyska, deska, odepchnięcie nogą od ściany, kettlebelle i skrzynki plyometryczne, do tego sporo interwałów i długich wybiegań tyle co kot napłakał – czy tak można się przygotować do maratonu? Koncepcja treningu Briana Mackenziego wyda się klasycznemu biegaczowi herezją. Co ją wyróżnia? Na czym się opiera? Przeczytacie o tym w książce „Biegacz niezłomny”. A oto nasza recenzja.

Lód w odpowiedzi na ból. Sprawa oczywista. Udokumentowana w podręcznikach pierwszej pomocy. W literaturze medycznej. Problem w tym, że lód nie pomaga przy urazach. Nie przyspiesza powrotu po kontuzji, a wręcz szkodzi.

Jesteśmy zadowoleni z siebie. Bo mamy najmniejsze brzuchy w całej firmie, jesteśmy najszybsi w dzielnicy. Bo sąsiedzi patrzą z zazdrością. Ale porównanie wygląda dobrze, tylko gdy konfrontujemy się ze średnią krajową. A ta jest zła. Bardzo zła. Nasi sąsiedzi są inwalidami, koledzy z pracy idą w linii prostej do zawału, a rodzice mają nadwagę. A jeśli mamy się rozwijać – powinniśmy patrzeć gdzie indziej.

Są szalenie efektowne. Czerwone jak szybkie auto i kark spieczony słońcem. Są też niebezpieczne dla łydek jak wściekły kundel i jak kundel mogą okazać się Twoim najlepszym kumplem na szlaku.

Odważnik ze starych kaloryferów czy złomowanych traktorów. Prosty tak, że zęby bolą. Niezniszczalny, chamski, ciężki i efektywny. Z żeliwnym uśmiechem wypiera rozbudowane atlasy i maszyny z siłowni. Czajnik, kettlebell, girya. Jeden przedmiot o kilku nazwach, którego kiedyś używano do ważenia worków kartofli odlewając go na wagę puda lub dwóch. Weźcie go do rąk i wypróbujcie. Bo jest niesamowity.

„Zaczyna się niby leniwie i banalnie. Od czasów dzieciństwa, szkoły i dorastania. Z tym że wydarzenia z młodości biegacza wcale banalne nie są. Mo wychował się bowiem w Somalilandzie – kraju nieznanym, a kojarzonym głównie z wojnami i głodem” – przedstawiamy recenzję książki Mo Faraha.